Muziek & de bibliotheek gaat verder op Wordpress

Ik heb besloten mijn blog over te zetten naar Wordpress, omdat ik het gevoel heb dat ik daarmee meer mogelijkheden heb. Nieuwe postings zullen daarom vanaf vandaag daar gepubliceerd worden:

muziekbibliotheek.wordpress.com

Weekendmuziek

Dave Douglas & Keystone - Moonshine


Lee Morgan - The Procastinator


John Zorn - Kebar

Programmeurs en geprogrammeerden

Mijn post Technologie in de bieb en de ontbrekende Waarom-vraag plaatste ik ook op Bibliotheek2.0 en roept daar redelijk wat reacties op. Overwegend positieve, in die zin dat ik de indruk heb dat degenen die de moeite hebben genomen in de pen te klimmen het met me eens zijn dat een weloverwogen keuze voor bepaalde technologie noodzakelijk is. Daarnaast vindt men het belangrijk dat, bijvoorbeeld de iPad, wel een plaatsje in de bieb krijgt, maar dat er ook andere alternatieven aangeboden moeten worden. Helaas is het zo dat de discussie dan gelijk alweer gaat over gadgets en niet over de vraag waarom bepaalde technologie wordt ingezet in de bibliotheek. Waarom willen we multitouch of tablets? Het antwoord op de vraag moet wat mij betreft niet zijn gestoeld op populariteit onder klanten en al helemaal niet op de hypefactor, maar op de meerwaarde die het heeft binnen ons aanbod.

Onterecht bestaat het beeld dat ik, omdat ik kritisch ben over de iPad en/of MS Surface, ook kritisch ben over de inzet van technologie in de bieb in het algemeen. Dat ik me hierover zorgen maak wordt echter juist gevoed door het vertrouwen dat ik heb in de toegevoegde waarde van technologie. De keuze voor de juiste software is in mijn ogen echter van fundamenteel belang, omdat we een situatie moeten scheppen waarin elke gebruiker drempelloos toegang heeft tot onze diensten. Transparantie, open standaarden en platformonafhankelijkheid staan hierbij wat mij betreft daarom met stip op 1. Hoopvol stemt echter dat aanverwante zaken als open access van databases en collecties al op veel draagvlak kunnen rekenen.

In de gisteravond uitgezonden aflevering van Trendspotting stond het SXSW-festival in Austin centraal. Doug Rushkoff deed hierin de uitspraak dat we in een situatie terecht zijn gekomen van zij die programmeren en zij die geprogrammeerd worden. Grappig genoeg plaatste Arthur gisteren een uitspraak van de Tsechische filosoof Vilem Flusser (overleden in 1992...) op zijn Facebookpagina die exact hetzelfde zegt:

"Die Welt zerfällt in Programmierer und Programmierte."

In Rushkoff's optiek bevindt laatstgenoemde groep, de consument in brede zin, zich echter nog in het ontwikkelstadium waarin geschreven wordt (blogs, Twitter, instant messaging etc.). Bibliotheken zouden de verantwoordelijkheid moeten nemen zich bij de programmeurs te voegen. Deze groep wordt namelijk voornamelijk bevolkt door ondernemingen met als voornaamste doel het verdienen van geld. Het zelf ontwikkelen van software, of het fungeren als betrokken opdrachtgever, kan ons behoeden voor een te grote afhankelijkheid van hen.

edge2.0 -> rumori::edge2.0 -> rumori

Reeds eerder postte ik over een radioprogramma dat ik maak samen met Arthur Elsenaar. De titel ervan is Edge2.0, waarvan de cijfers refereren aan onze hernieuwde start zo'n vier maanden terug. Een domeinnaam die luistert naar dezelfde titel hebben we echter niet, maar wel een veel mooiere, namelijk rumori.org. Deze naam gebruikten we oorspronkelijk voor een stichting (nieuwe media, kunst en cultuur), maar vinden eigenlijk dat het radioprogramma ook deze naam moet dragen. Hij dekt de lading van wat wij aan de ether toevertrouwen namelijk volledig. Daarom hebben we maar besloten, ook om onze trouwe luisteraars niet op het verkeerde been te zetten, de naam vooralsnog te veranderen in rumori::edge2.0. Er zal een moment komen dat we edge2.0 over het randje zullen duwen, maar dankzij de graduele wijziging zal niemand hier erg in hebben. Verwachten wij. Als onze uitzendingen zijn trouwens in stream en download beschikbaar. Binnenkort zal ook een podcast beschikbaar worden gesteld.

Speciale aandacht trouwens voor onze derde kompaan, Bouke Mekel. Hij verzorgt voor ons van tijd tot tijd schitterende geluidcollages- en reportages onder de naam sub. Deze zullen binnenkort ook als zelfstandige items op rumori.org een plekje krijgen. Voor onderstaande korte film Zeeduivel ontving hij recentelijk de prijs voor beste sounddesign bij het 48H Film Project in Breda.


Zeeduivel from Puddingstudio on Vimeo.

Cory Doctorow in Little Atoms

Een interview met Cory Doctorow in Litte Atoms van Resonance FM. Altijd interessant, zeker wanneer Doctorow thema's als privacy en creativiteit aansnijdt.

Technologie in de bieb en de ontbrekende Waarom-vraag

Omdat ik nog maar een half jaartje rondloop als medewerker van een bibliotheekorganisatie kan ik me nog bijna dagelijks laten verrassen. Met het digitale domein als mijn voornaamste aandachts- en interessegebied zijn me vooral dáárbinnen een aantal zaken opgevallen. De meest opvallend is het ogenschijnlijk ontbreken van een visie waarom bepaalde technologische ontwikkelingen, bijvoorbeeld de Apple iPad en de Microsoft Surface Table, binnen de bibliotheek een plek verdienen. Hiermee bedoel ik dat ik niet inzie waarom voornoemde producten bijna blindelings worden ingezet voor nieuwe diensten, of dat er een heilig vertrouwen bestaat in de toegevoegde waarde ervan, want ze doen ongetwijfeld dat wat de consument ervan lijkt me verlangen. Wel plaats ik grote vraagtekens bij de bouwstenen ervan en de wijze waarop ze functioneren. DRM en gesloten platformen voor software-ontwikkeling als .Net staan mijns inziens namelijk haaks op het basisprincipe van bibliotheekwerk: het fungeren als plaatselijke toegangspoort tot kennis, waartoe de toegang vrij en onbeperkt is.

De financiele implicaties neem ik hierbij nog niet eens in ogenschouw, maar leveranciersafhankelijkheid (vendor lock-in) en een voor gebruikers/klanten gunstige prijsontwikkeling liggen zeker niet in elkaar verlengde. De bekostiging van deze producten en diensten met publiek geld (want daarvan zijn we als bibliotheek toch afhankelijk) is hiermee onwenselijk. Het principe pas toe of leg uit zoals dat bij het werken met open standaarden bij de Rijksoverheid van toepassing is zou wat mij betreft ook binnen bibliotheekland gemeengoed moeten worden. Ik kan me niet voorstellen dat het bureau NOiV niet met bibliotheken zou willen samenwerken om dit van de grond te krijgen.

Maar goed, terug naar waar het mij om te doen is: ik ben verrast door het enthousiasme waarmee iPad en Surface door bibliotheken lijken te worden omarmd. Ook tijdens UGame ULearn werd hiervoor door verschillende sprekers een warm pleidooi gehouden, hiertoe nog eens gestimuleerd door vragen uit het publiek hoe bibliotheken de iPad zouden moeten inzetten. Deze vraag op zich had natuurlijk al teruggekaatst moeten worden, want waarom blijkbaar al weten welk product te willen gebruiken, maar niet te weten waarvoor precies? En de essentiele vraag waarom de iPad ingezet zou moeten worden werd helemaal niet gesteld. Ditzelfde geldt overigens voor de MS Surface.

Een antwoord op de waarom-vraag is misschien ook niet echt te vinden zonder dat daarbij alternatieven in ogenschouw genomen moeten worden. Waarom de iPad en niet een alternatief? Waarom € 10.000,- spenderen aan een Surfacetafel in plaats van besparen op een open source-alternatief als Cubit en dit geld gebruiken voor zinvolle en duurzame (lees: open) softwareontwikkeling? Het antwoord op de laatste vraag dat ontwikkelen in .Net eenvoudiger is vind ik kortzichting en geeft wat mij betreft aan dat een lange termijn visie ontbreekt, al was het alleen maar dat de programmeertaal alleen onder een Windowssysteem functioneert. Eventuele toekomstige alternatieven die gebruikmaken van bijvoorbeeld Linux zullen noodgedwongen alle software opnieuw moeten laten ontwikkelen. Een ronduit onverstandige keuze dus, zeker wanneer in ogenschouw genomen wordt dat er binnen het bibliotheekwerk verstandig met geld omgesprongen moet worden. In Innovatie met Effect wordt het scherp geformuleerd:

"Uitgangspunt moet zijn dat elke lokale bibliotheek kan profiteren van wat met centrale innovatiegelden is ontwikkeld. Het is ongewenst dat innovatiegelden worden besteed aan het ontwikkelen van eenzelfde product of dienst op meer dan één plek tegelijk. De centrale regie moet waarborgen dat met centrale middelen gesubsidieerde innovaties generiek toepasbaar en inpasbaar zijn voor de lokale bibliotheken, en dat alleen de meest kansrijk geachte producten of diensten landelijk worden uitgerold."

Ikzelf lees dit als een uitnodiging in ieder geval gebruik te maken van open standaarden. Het gebruik hiervan zou daarmee een deel van het antwoord op de waarom-vraag moeten zijn. De creatieve invulling van hierop ontwikkelde applicaties en toepassingen is pas stap twee en de indien benodigde keuze voor hardware stap drie. Het lijkt nu alsof we in de omgekeerde richting redeneren en werken en onszelf in een positie manoeuvreren waaruit het moeilijk ontsnappen is.

Practice what you preach

Over mijn bezoek aan de studiedag Open source in de informatievoorziening berichtte ik al eerder in Software in de bibliotheek: terug naar de basis. Vanmorgen kreeg ik een mailtje van de organisator dat de slides van de presentaties beschikbaar waren. Groot was mijn verrassing echter toen bleek dat deze slechts in Windows 7-formaat (.ppsx) te downloaden zijn. Dit betekent allereerst dat het op mijn werkplek niet mogelijk is deze in te zien, aangezien we hier een oudere versie van MS Office hebben. Via een berichtje van Jan Stedehouder op Twitter hoorde ik dat het met OpenOffice wel moet lukken, maar dat is in de bibliotheek (helaas) niet voorhanden. En tenslotte beweert Microsoft wel dat het een open standaard is, maar dat wordt recentelijk ernstig in twijfel getrokken. Met andere woorden: gedoe. En dat is nu juist iets wat met het gebruik van open standaarden voorkomen kan worden. Plus enkele andere voordelen natuurlijk: ODF: Setting the standard for office documents in the public sector.

[update: InfoManagement heeft via de mail laten weten de documenten over te zetten naar het OpenOffice-formaat.]

[pdate 2: de OpenOffice-versies zijn toegevoegd]

Weekendmuziek

Frank Zappa & The Mothers of Invention - Florentine Pogen


Frank Zappa - Watermelon in Easter Hay (Barcelona 1988)


The Faceless - Ancient Covenant (live)

Apple speelt de verkeerde kaart

Ik ben al jarenlang een groot Applefan. De eerste computer die ik zelf kocht was een Powerbook G3. Een PC met Windows heeft de binnenkant van mijn huis nooit gezien. Vanzelfsprekend heb ik er wel meer dan genoeg ervaring mee. Nederland is immers Microsoftland nummer 1, wat betekent dat ik zowel op de universiteit als bij vrijwel alle werkgevers niet eens voor de keus stond/sta waarmee ik wenste te werken. Windows, Windows, Windows, Office, Office, Office, IE, IE, IE. Eigenlijk een diep gestoorde situatie als het aan mij ligt. Duur, gesloten en zeker niet beter dan dat van talloze concurrenten. Een beter bewijs van vendor lockin is niet te bedenken. De houding van Tim Berners-Lee is er daarom één waarvoor ik niets anders dan respect heb.

Maar goed, een werkdag duurt ook maar zolang en het is altijd een plezier thuis de Mac weer aan te zetten en zorgeloos bezig te zijn. Met de iPhone en straks de iPad begint Apple haar eigen positie echter te ondermijnen. Waar de Mac met de introductie van OSX een grote stap richting openheid maakte lijkt men nu met rasse schreden op deze beslissing terug te komen. Gebruiksvriendelijkheid gekoppeld aan vrijheid vormde op de Mac ten opzichte van andere OS-en altijd een gigantisch pré was, maar men speelt men de iPad en iPhone een andere kaart. Gebruiksvriendelijkheid staat op 1, wat heel mooi is, maar de fysieke binnenkant van het apparaat of van de software is voor de gebruiker verboden terrein. Cory Doctorow stelt mooi dat juist het knutselen aan apparatuur en software leidt tot creativiteit en inventiviteit:

"The way you improve your iPad isn't to figure out how it works and making it better. The way you improve the iPad is to buy iApps. Buying an iPad for your kids isn't a means of jump-starting the realization that the world is yours to take apart and reassemble; it's a way of telling your offspring that even changing the batteries is something you have to leave to the professionals." 

Vindingrijkheid en verrassingseffecten dienen volgens Apple nu gevonden te worden in de software uit de appstore, maar het probleem daarbij is dat Apple hierbij de rol van poortwachter inneemt. Met het bedrijf concurrerende software wordt niet goedgekeurd, ook niet als deze wellicht beter, mooier of doordachter is dan wat Apple zelf ontwikkelt. Dat innovatie van software hiermee niet gediend is mag duidelijk zijn.

Jeff Jarvis bestempelt de iPad als de stap van het web naar de apps. De reden hiervoor is dat apps, zeker vergeleken met websites die (deels) gebaseerd zijn op user-generated content, gecontroleerd kunnen worden door degene die ze ontwikkelt. Daarnaast staan ze vaak op zich, zowel ten opzichte van andere apps als van het web. Gebruikers staan dus buitenspel wanneer zij content zouden willen hergebruiken of delen met anderen. En zoals eerder gezegd: apps die niet binnen het plaatje vallen krijgen in Apple's softwarewinkel geen plaats. Dit neemt overigens niet weg dat vele apps een genot zijn om te gebruiken (zeg ik als iPhone-eigenaar uit eigen ervaring), wat weer een reden is om ervoor te betalen. Dat daarmee de circel rond is en het gesloten karakter van de iPad in stand wordt gehouden ligt echter voor de hand.

Verboden: media met DRM

Vaak wordt aangehaald dat bibliotheken hun gebruikers middels amateuristisch aangebrachte a-4tjes wijzen op allerhande zaken die verboden zijn: praten, roken, eten, drinken, meenemen van jassen en tassen etc. etc. Ook gisteren in de presentatie van Michael Stephens op UGame Ulearn kwam dit weer voorbij. En vooral dat dat toch niet meer kan. Bibliotheken zijn namelijk een plek waar in vrijheid genoten kan worden van cultuur in de meest brede zin.

Er is echter een verbod waarvan ik zou wensen dat bibliotheken zich daarachter wel zouden scharen: DRM op digitale media. Een enigszins vreemde eend in de bijt van het symposiumprogramma, en wellicht daardoor weggestopt in een achterafkamertje tijdens de pauze, was een discussie over ebooks. Vanwege een aangepast aanvangstijdstip kreeg ik niet alles mee, maar de eerste term die ik voorbij hoorde komen was, helaas weinig verwonderlijk, piraterij. De moed zakte me bijna in de schoenen toen ik daarbij het onwerkelijke beeld voorgeschoteld kreeg van een rijtje in strakke pakken gestoken heerschappen, sommigen arrogant onderuit gezakt en niet ingaand op de essentie. Het ging over hoe en wanneer er ebooks beschikbaar zijn in bibliotheken. En de belofte dat dit wel eens binnen een jaar zover zou kunnen zijn, waarop uit de zaal verheugd werd gereageerd.

Maar waar was de vraag *waarom* bibliotheken ebooks beschikbaar zouden moeten stellen? Kunt u zich kasten vol met reguliere boeken voorstellen die eerst door de bibliothecaris van een slot ontdaan moeten worden? Dat deze bibliothecaris de lener vervolgens vergezelt bij elke keer dat het boek ter hand wordt genomen? Dat deze bibliothecaris het boek wegneemt wanneer er 'onoorbare' dingen (bijvoorbeeld het uitlenen aan een vriend, of het maken van een kopie) mee worden gedaan? Natuurlijk niet!

Dit is echter wel wat gebeurt wanneer een ebook, voorzien van DRM, wordt uitgeleend, zelfs wanneer je het koopt. En bibliotheken zouden hiertegen stelling moeten nemen. Het is niet onze taak een (financieel) probleem dat uitgevers hebben bij onze gebruikers neer te leggen. Het is niet onze taak te controleren of er een kopie is gemaakt en daartegen maatregelen te treffen. Wij hebben er namelijk niet voor gekozen dat kopieren in het digitale tijdperk door bepaalde partijen als een auteursrechtelijke inbreuk wordt beschouwd.

Het is onze taak in te staan voor vrije verspreiding van informatie en het garanderen van privacy van onze gebruikers. Deze neemt echt geen andere hoedanigheid aan wanneer er in plaats van een regulier boek een cd of een ebook wordt geleend. We zouden trots moeten zijn te kunnen zeggen dat wij ebooks onder deze voorwaarden daarom niet als uitleenmedium kunnen accepteren.

--
als inspiratie voor deze post fungeerde Doctorow's How to Destroy the Book.

DRM-loze muziek in de bibliotheek

Vorige week was ik aanwezig bij een lezing van Mars Mertens bij het Muziek Centrum Nederland, mede georganiseerd door de Nederlandse Vereniging voor Muziekbibliotheken. Hij toonde een aantal voorbeelden van streaming muziekdiensten en merkte daarbij terecht op dat de bibliotheek voor bijvoorbeeld Spotify een interessante partner zou kunnen zijn. Spotify wil dit jaar haar dienst beschikbaar stellen voor Nederlandse gebruikers en is hierover momenteel in onderhandeling met Buma/Stemra. Dit is natuurlijk een uitgelezen moment voor de VOB om bij aan te schuiven.

Een paar dagen later las ik het interessante artikel First foray into DRM-free music downloads for libraries. De strekking hiervan is dat, wanneer een bibliotheek digitale muziek aanbiedt, DRM geen optie is. De praktijk van het luisteren naar muziek sluit eenvoudigweg niet aan bij het gegeven dat muziek na bijvoorbeeld twee weken automatisch in het luchtledige verdwijnt. Het repetitieve karakter van het luisteren vraagt er om dat de muziek, wanneer aangeschaft (al dan niet betaald) altijd voorhanden is. Het faciliteren van een streaming aanbod kan hierin voorzien, al heb ik hierbij wel wat bedenkingen zoals beschreven in mijn eerdere post Spotify en de collectioneur.

De dienst Freegal vormt in eerste opzet een aardig voorbeeld van hoe het zou kunnen werken. Een songcatalogus (in dit geval aan Sony Music gelieerde labels) wordt zonder DRM via de bibliotheek beschikbaar gesteld aan gebruikers. De bibliotheek betaalt op voorhand voor een maximum aantal te downloaden nummers die de klant zonder DRM-restrictie op stick, iPod, laptop etc. kan zetten. Hierbij wordt, terecht, voor lief genomen dat deze nummers later wellicht aan derden worden doorgegeven. Dat is namelijk toch niet te controleren. Nadeel van Freegal is echter dat er een beperking op het aantal downloads zit van 20 tracks per persoon per maand. Het downloaden van bijvoorbeeld twee albums met ieder 12 numers zit er dus niet in.

Duidelijk is wat mij betreft echter dat het aanbieden van digitale muziek redelijk eenvoudig gerealiseerd kan worden. De diensten zijn er en de gebruikers zijn er. Het zou fantastisch zijn wanneer het aanbod van bijvoorbeeld Spotify, aangevuld met de catalogus van Muziekweb, aangeboden kon worden. De bibliotheek kan hierin de rol van distributeur vervullen en de diensten aanbieden als een extra service. Momenteel is het nog niet meer dan dat, maar dat kon wel eens snel veranderen.

MCN Muziektrends Mediathecarissen

View more presentations from Mars Mertens.

Weekendmuziek

People Like Us - I've Got You


Shining - Fisheye


Death - Symbolic (Live in L.A.)

Acht uur overwerken voor katachtigen

Samen met vijf uiterst leuke en inspirerende dames en heren vormde ik afgelopen vrijdag een team tijdens Acht Uur Overwerken in Leeuwarden. Onze opdracht bestond uit het maken van een factsheet voor Stichting Pantera. Zij houden zich bezig met het opvangen en waar mogelijk terugbrengen in de natuur van katachtigen. Onderstaande presentatie was ons resultaat, waarmee de mensen van de stichting in hun sas waren.

Waarmee ik daarnaast zelf ook in mijn sas was was kennisgemaakt te hebben met een aantal studenten van de opleiding Communicatie en Multimedia Design van de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden: Jelle Akkerman, Linda Dekker en Kees Plattel. Het was voor hen een uitdaging na te denken over kansen en mogelijkheden die het bibliotheekwerk biedt binnen het digitale domein. Ik ga er absoluut over nadenken hoe dit vorm te geven, mede naar aanleiding van een bezoek aan Dok Delft en De Waag eerder deze week. Wordt vervolgd.

Pantera on Prezi

De charme van piratenradio

Arthur en ik zijn in de gunstige positie ons radioprogramma te maken voor een officiële lokale omroep, OOG Radio. Gunstig omdat het soort muziek dat wij ten gehore brengen vaak voorbehouden is aan piratenradio of op het internet weggestopte streams. Dat neemt echter niet weg dat deze vorm van radiomaken een uiterst charmante vorm van vrijheid van smaak & meningsuiting is. In tijden waarin de ether voor kapitalen verkocht is aan commerciële partijen en er een dito invulling van radiowege is (denk aan de Sky Radio's en 538-en van deze wereld) is een portie gezonde weerstand en inventiviteit een verademing. Onderstaande korte docu is daarvan een sprekend voorbeeld.

De positieve insteek van Koppiecopy

Dankzij deze tweet maakte ik kennis met Koppiecopy. Tussen al het restrictiegeweld dat in de duistere Acta-achterkamertjes uitgevochten wordt is dit een project dat auteursrecht in een veel positiever daglicht stelt. Koppiecopy is namelijk een mediawijsheidsproject waarbij ingegaan wordt op de mogelijkheden van maken, delen, remixen en bewerken van open content. Of zoals men het zelf formuleert:

Kennis van auteursrecht leidt nooit tot mediawijsheid zonder de kennis en tools om binnen de grenzen van de wet toch zo vrij mogelijk met creatieve werken om te kunnen gaan.

Na de pilot wordt het project door de initiatiefnemers (Kennisland samen met Digital Playground, DOK en Waag) onder de titel Koppiecopy - The Remix verder uitgezet. Ik ben alvast enthousiast.

Jdownloader opent alle cyberkluizen

Zogenaamde one-click services of cyberkluizen liggen in Groot Britannie onder vuur, maar in Nederland is het gelukkig nog niet zo ver. Ikzelf heb bijvoorbeeld een abonnement bij Rapidshare en maak daarvan met veel plezier gebruik. Ik bied vrienden toegang op delen van mijn (grotendeels legale) muziekcollectie, maar de voornaamste reden is toch wel dat muziekblogs voornamelijk gebruikmaken van dit principe.
Een abonnement bij Rapidshare, een van de grootste kluisaanbieders, garandeert voor mij onbeperktheid inzake snelheid en hoeveelheid downloads. Ook hoef ik niet telkens een proces van het invoeren van captcha's, wachttijden en nummertje-trekken te ondergaan.

Maarrr, dat moet ik bij diensten waarvan ik geen lid ben wel. En daar komt de open source applicatie Jdownloader om de hoek kijken. Deze maakt het mogelijk downloadlinks in een wachtrij te plaatsen en begint daarna rustig met het binnenhalen van het materiaal. Alhoewel, rustig? Ik merkte op dat Jdownloader op de een of andere manier beperking van de downloadsnelheden omzeilt. Waar je het als niet-lid via de gewone weg (de site van de kluisaanbieder) vaak moet doen met een fractie van de maximale downloadsnelheid, is dat bij Jdownloader niet het geval. Vraag me niet hoe, maar het is wel deksels prettige bijkomstigheid. Een add-on binnen Firefox zorgt er trouwens voor dat het kopieren van een link binnen de browser automatisch door Jdownloader in de wachtrij wordt gezet. Gemak dient de mens.

Is Acta onderlegger voor nieuwe auteursrechtorganisatie?

Ars Technica bericht over een Acta-ontwikkeling die veel verder gaat dan het doen van voorstellen inzake piraterij. In het artikel Your life will some day end; ACTA will live on wordt namelijk melding gemaakt van de oprichting van een op zichzelf staande organisatie. Het aan de Verenigde Naties verbonden WIPO (World Intellectual Property Organisation) zou daarmee op een aantal punten buitenspel komen te staan. Dit is uitermate zorgelijk omdat in het WIPO consumenten- en non gouvernementele belangenorganisaties deelnemen aan onderhandelingen. Deze transparantie ontbreekt bij de Acta-onderhandelingen vrijwel volledig. Een quote van de Amerikaanse afgevaardige in dit proces dat het

"is their intention to marginalize the participation by consumer interest organizations in the new forum"

laat wat dat betreft weinig aan de verbeelding over. De samenstelling van de groep landen die deelneemt aan de onderhandelingen wordt daarmee treffend gekarakteriseerd als een coalition of the willing. 

Dat mij van dit soort praktijken de haren te berge rijzen is een volstrekt understatement. In Groot Britannië, waar de Digital Economy Act hard op weg is een feit te worden, werden afgelopen week een aantal artikelen gepubliceerd die een vergelijkbare ontsteltenis en woede op een uitstekende wijze kanaliseerden. Vooral het uiterst oprechte stuk A State-Sponsored Book-Burning Parade sprak me erg aan:

This is a vile, vituperative piece of legislation, driven by corporate lobbyists and blithely ignoring public interest. It's a Faustian pact between a dying government and antique, anti-innovatory music and publishing industries who are as terrified now as manufacturers of illuminated manuscripts were in 1455 when they got their hands on the Gutenberg Bible and saw the page turning on a world of easily-exchanged ideas that they could not monetise or control. And just like today, the backlash was vicious, because of easy deal-brokering between communications merchants keen to control how people spent their money and state authorities keen to control people's access to ideas and information.

Waarvan akte.

Weekendmuziek

Alex Machacek/Matt Garrison/Jeff Sipe - Improvision


Ryoji Ikeda - Data.Microhelix


The Raymond Scott Quintette - War Dance For Wooden Indians

23 dingen #9: chatten

MSN: nooit gebruikt

Gmail Chat: nooit gebruikt

ICQ: iets vaker gebruikt

iChat: nog iets vaker gebruikt..

.. maar voor allen geldt dat ik er de laatste paar jaar eigenlijk niet naar omgekeken heb. Vandaag de dag gebruik ik voor privécommunicatie de direct message-functies van Twitter en Facebook, email, fora of gewoon ouderwets de telefoon danwel een gesprek onder vier of meer ogen. Niet chatten in de oude zin van het woord dus, waarvoor je op zichzelf staande applicaties gebruikt. Dat lijkt me sowieso niet meer van deze tijd, want communiceren doe je wat mij betreft binnen je webbrowser, helemaal nu de cloud steeds volwassener wordt.

23 dingen #8: online kantoortoepassingen

Zelfs online kantoortoepassingen zullen die vreemde menselijke behoefte alles uit te willen printen niet volledig uit de wereld helpen. Het maakt immers niet uit of de server nu locaal of in een ver land opgesteld staat: via het web is alles bij de hand. Het online werken kan echter wel een bijdrage leveren aan het terugdringen van het maniakale uitprinten van notities, aantekeningen en verslagen. Door gezamenlijk online aan een document te werken is het immers geen noodzaak meer collega's te voorzien van papieren exemplaren die, voorzien van krabbels, weer geretourneerd worden. 

Zelf ben ik een tevreden gebruiker van bijvoorbeeld Dropbox. Ik heb er bijvoorbeeld documenten opgeslagen die me altijd van pas kunnen komen, zoals kopieën van belangrijke persoonlijke documenten. Omdat ik ook de iPhone-app van Dropbox gebruik liggen ze daardoor altijd binnen handbereik. Het delen van mappen is met de autosyncfunctie is groot plezier, zowel voor werkdocumenten als het uitwisselen van muziek. Jammer genoeg is er nog geen koppeling met Google Docs, al las ik onlangs dat ik daarin niet de enige ben, dus dat is hoop ik een kwestie van tijd.

En nu Google Docs gevallen is: ook daarvan ben ik een enthousiast gebruiker. Zowel thuis als op het werk maak er vaker gebruik van dan de tekstverwerker op mijn computer. Zeker in vergelijk met de Windowsomgeving op de werkplek vind ik het gebruiksgemak van Google Docs groter, zowel qua look and feel als wat betreft het delen van documenten. En zolang MS Word niet op een normale wijze ODF en PDF ondersteunt blijft het in mijn ogen sowieso een inferieur (en buitensporig duur) product.

Ik download dus ik ben (nog steeds) sexy

Dat de entertainmentindustrie alles in het werk stelt het verderfelijke downloaden aan banden te leggen wordt de afgelopen weken wel erg duidelijk. Voor het schrijven van een volledig amendement ten behoeve van de Britse Digital Economy Bill dienst men bijvoorbeeld niet terug. Wel erg ver gaat in mijn ogen echter het obsoleet willen laten verklaren van de term piraterij. Die is namelijk te sexy. Waar de bizz piraterij in het recente verleden prima vond passen bij hieraan gerelateerd karakteristieken als moord, verkrachting en, oh ja, stelen, is het nu verworden tot een zinnenprikkelend erotisch avontuur. Of zoals Agnete Haaland, voorzitter van de International Actors' Federation het verwoordt:

"To me, piracy is something adventurous, it makes you think about Johnny Depp. We all want to be a bit like Johnny Depp. But we're talking about a criminal act. We're talking about making it impossible to make a living from what you do." 

Mevrouw Haaland vergeet hierbij echter te melden (pdf) dat er meer mensen dan ooit de bioscoop bezoeken en dat de wereldwijde filmomzet sinds 2005 met 30% is gestegen. Het kan aan mij liggen, maar dat lijkt me niet echt rijmen met broodroof.

En los daarvan, de oplossing is zo eenvoudig. Voer gewoon die heffing op internetgebruik in. Ik ben er zeker van dat geen enkele rechtgeaarde piraat hier een probleem mee heeft. Wel jammer dat de daad daarna niet meer echt sexy is, maar dat nemen we dan maar voor lief.

Workshop Privacy op het Internet

Vanmorgen gaf ik met een collega een workshop Privacy op het Internet voor een groep MBO-scholieren. Onderstaande presentatie gebruikten we als uitgangspunt, waarbij zich een levendige discussie ontspon. De basiselementen ervan komen trouwens uit de uitstekende lezing "Making Sense of Privacy and Publicity" die Danah Boyd onlangs gaf tijdens SXSW.

Aangenaam verrast waren we door de kritische houding van de leerlingen, bijvoorbeeld aangaande het plaatsen van foto's op het internet en het afschermen van Hyves-accounts. Verbaast waren we tegelijkertijd over het gemak waarmee men omsprong met de inzage die overheden en opsporingsinstanties hebben in bel- en mailgegevens. Wanneer het gebruikt wordt voor positieve zaken als het ophelderen van een misdrijf mag men inzage hebben in alles. Zelfs het openmaken van de ouderwetse post is dan geoorloofd. Bij eventuele nadelige effecten, zoals te zien in onderstaand Youtubefilmpje, wordt niet stilgestaan.

Twitter, tenslotte, was onzin. Daar wordt alleen maar onzin uitgekraamd. Het voorbeeld van de Twitter-diagnostisering van Jonathan Zittrain sprak echter wel tot de verbeelding.

Een erg leuke ochtend kortom. De docent zag wel heil in een vervolg, want mediawijsheid was volgens hem een onderbelicht kindje voor deze doelgroep.

Privacy op het internet on Prezi

Nederlands onderwijs open u

Eerder schreef ik al waarom ik open standaarden voor sectoren als het bibliotheekwerk en het onderwijs van groot belang vind. Duurzaamheid, uitwisselbaarheid, kostenbesparing en transparantie zijn factoren die slechts voordeel opleveren voor hen die de stap durven te nemen. Wat dat betreft vond ik het aardig te zien dat er vanmorgen twee tweets voorbij kwamen die in het bijzonder gingen over open standaarden in het onderwijs.

Minder aardig was dat bleek dat Nederland wat betreft acceptatie en stimulering van open standaarden achterloopt, bijvoorbeeld ten opzichte van de Verenigde Staten. In dit land, blijkt uit de eerste tweet, heeft het ministerie van onderwijs de aanbeveling gedaan gebruik te maken van open source technologieën (bijvoorbeeld in cloud computing), open access en Creative Commons-licenties. Elke leerling zou een computer of ander apparaat moeten hebben dat toegang heeft tot een breedbandverbinding die eerder genoemde zaken beschikbaar maakt. Ambitieus, dat mag gezegd.

Nee, dan Nederland. In de tweede tweet, die leidt naar een column op de site van Nederland Open in Verbinding, concludeert de auteur:

Hoe het afloopt weet ik niet, maar wat de discussie mij duidelijk maakte was dat het nut van onderwijsstandaarden nog geen gemeengoed is en het denken in termen van open educational resources evenmin. Hier ligt een schone taak, ook voor geldschietende overheden.

Of aan het Amerikaanse voorstel ook overheidssubsidie gekoppeld is weet ik niet. Wel duidelijk is dat het bij ons, in tegenstelling tot de VS, ontbreekt aan een overheid die het gebruik van open source en open standaarden binnen het onderwijs stimuleert. Wanneer lessen in tekstverwerking nog steeds weinig meer zijn dan een knoppencursus Word zijn we verkeerd bezig.

Dat ik wat bibliotheken betreft hetzelfde standpunt huldig moge duidelijk zijn. Wanneer wij onszelf het stempel van wegwijzer in de digitale wereld opdrukken mag er wel eens wat meer aandacht komen voor alle voornoemde aspecten van open. Daar ligt namelijk de toekomst.

The End of Publishing. Or Is It?

Open Culture postte een link naar onderstaand filmpje op haar twitterfeed. Voor meerdere interpretaties vatbaar en mede daardoor erg aardig.

Filesharing zit in onze genen

Het uitwisselen van bestanden op het internet zit in onze genen, aldus de Amerikaanse professor Clay Shirky. Hij poneerde deze stelling in een lezing op het South by Southwest Interactive Festival dat momenteel plaatsvindt in Austin, Texas.

Volgens Shirky heeft de opkomst van uitwisseldienst Napster gezorgd voor een fundamentele verschuiving in hoe het bezit van muziek wordt ervaren. Waar muziek in het tijdperk van de geluidsdrager werd gezien als een fysiek goed, wordt het digitale muziekbestand volgens hem beschouwd als informatie. En omdat informatie geen fysieke component heeft is uitwisseling ervan, behalve in technisch-, ook in mentaal opzicht eenvoudiger. Volgens Shirky beantwoordt het daarmee aan de natuurlijke menselijke behoefte deze informatie te delen, wat vervolgens ook nog eens als prettig wordt ervaren.

Ik kan me persoonlijk goed vinden in het argument dat een digitaal bestand in mindere mate, of zelfs helemaal niet, wordt gezien als bezit. Is het daarmee echter ook minder waard? In financieel opzicht absoluut. Ook digitale muziek waarvoor betaald is blijft 'voordeliger' dan een cd. Dat maakt het ook gemakkelijker weg te geven. In muzikaal opzicht blijft de waarde vanzelfsprekend gelijk, sterker nog, de waarde kan er zelfs door toenemen. De mogelijkheid te delen vergroot namelijk ook de mate waarin je met gelijkgestemden kunt bomen over datgene waarnaar je luistert.

Dit laatste, wat Shirky waarschijnlijk bedoelt met 'prettig', is een groot goed, ook voor de muziekindustrie. Het biedt namelijk de kans zakenmodellen te baseren op de natuurlijke drive van de consument gezamenlijk te ervaren. Die natuurlijke drive zou door de industrie gekoesterd moeten worden, want is eindeloos en vooral erg positief van aard. Heel wat anders dus dan het negatieve imago dat de industrie momenteel over zichzelf afroept met DRM, absurde rechtszaken, three strikes en Acta. En misschien kunnen de bibliotheken dan ook eens zonder al teveel problemen digitale bestanden gaan aanbieden.

A full overview of Social Media: a research adventure

Dankzij deze tweet bekeek ik zojuist een uiterst interessante presentatie over het gebruik van sociale media, gemaakt door Martijn Arts. Hij biedt een visuele handleiding om inzicht te krijgen in het persoonlijke gebruik van sociale media: je eigen sociale media-DNA. Nuttig en erg leuk!

A full overview of Social Media: a research adventure

View more presentations from Martijn Arts.

Wetenswaardigheid: Home taping is killing music

Een tweet van de Open Rights Group leidde naar onderstaande vermakelijke video. De maker ervan, Dan Bull, is tevens verantwoordelijk voor de site Don't Disconnect Us. Tegenstanders van de Britse Digital Economy Bill kunnen hier onder meer een petitie ondertekenen waarmee ze hun afkeuring inzake de voorgestelde wetgeving uitspreken.



Bull kon al eerder op publiciteit rekenen door een uitstekende open brief gericht aan Lord Peter Mandelson, het brein achter de Digital Econony Bill.

XS4ALL neemt stelling tegen downloadverbod

 Internetprovider XS4ALL heeft gedetailleerd uiteengezet waarom zij het downloadverbod, zoals voorgesteld door de commissie Gerkens, een slecht idee vindt. De overheid kan volgens XS4ALL twee keuzes maken:

1. het beschermen van haar burgers door de entertainmentindustrie te dwingen een goed aanbod te ontwikkelen als antwoord op de nieuwe vraag

of;

2. zich opwerpen als beschermer van de verouderde businessmodellen van de entertainmentindustrie door het gedrag van consumenten te criminaliseren.

Omdat het erop lijkt dat de overheid neigt naar de tweede keuze en daartoe middelen inzet die volgens XS4ALL tornen aan burgerrecht als privacy roept zij de overheid op de entertainmentindustrie te verplichten haar businesmodellen aan te passen.

Voor het pleidooi past maar één kwalificatie: hulde!

Onderstaand het 32 pagina's tellende document dat zij naar de commisie en de Tweede Kamer gestuurd heeft.

Betoog tegen downloadverbod (XS4ALL)

Picking Up Girls Made Easy

 

Edge2.0 co-presentator Arthur attendeerde me gisteravond op de muziekblog Scarstuff en wees me in het bijzonder op het album Picking Up Girls Made Easy van Eric Weber. Jaren geleden draaiden we enkele van deze uiterst vermakelijke "hoe verleid & schaak ik een dame" introductielessen al in ons radioprogramma, maar van mijn harde schrijf waren ze allang verdwenen. Ook van Scarstuff werden de opnames, stammend uit 1975, verwijderd, maar WFMU's Beware Of The Blog heeft ze beschikbaar gesteld. Zij gebruikten enkele van Weber's handleidingen namelijk voor het onvolprezen 365 Days Project. Onderstaand de directe links:

The Street Pick Up (6:00)
Love In The Library (5:11)
Single's Bar Action (6:12)
Women's Clothing Store Pick Up (6:39)
The Ballet Is A Ball (4:08)
Museum Pick Up (5:42)
Walking The Dog (5:53)
Pick Up At The Beach (5:46)

Weekendmuziek

Tim Sparks - The Last Train


John Coltrane and Eric Dolphy - Impressions


Picking Up Girls Made Easy (erg slecht, maar enorm vermakelijk)

23 dingen #7: Twitter

Een van de bekendste landelijke succesverhalen van Twitter is ongetwijfeld de uitgave van Erwin Blom's Handboek Communities. Door de toekomstige lezers deelgenoot te maken van het schrijf- en uitgaveproces wist hij een groeiende groep volgers aan zich te binden. Dit leidde er onder andere toe dat het boek erg goed verkocht. Blom doet het succesverhaal zelf uit de doeken in onderstaande presentatie.

Het verhaal van het Handboek Communities

View more presentations from erwblo.

Zelf Twitter ik graag (en volgens sommigen veel). Critici die beweren dat Twitter slechts fungeert als een verpakte soort van zelfbevlekking of alleen een uitlaatklep is huisvrouwen die klagen dat hun koffie te heet is hebben het niet begrepen (en waarschijnlijk ook niet geprobeerd). Behalve het feit dat nieuws zich razendsnel via Twitter verspreidt, ontsluit de feed (die je vanzelfsprekend zelf bepaalt) ook bronnen die je anders moeilijk of niet zou bereiken. Niet omdat het onmogelijk is, maar puur omdat het zich vanwege allerlei redenen buiten je blikveld bevindt. Daardoor is het elke dag weer een verrassing wat er aan nieuws en wetenswaardigheden voorbij komt.

Over onderwerpen die mij interesseren (auteursrecht, muziek, open source- en standaarden, netneutraliteit en aanverwante zaken) probeer ik zelf een interessante feed de wereld in te sturen. Daarbij maak ik gebruik van de twitterkoppeling binnen mijn RSS-reader, berichten die via Twitter zelf komen, zaken die je tijdens het surfen tegenkomt of berichten die ik zelf op mijn blog heb geschreven. Daarop krijg ik van tijd tot tijd leuke reacties, of ik zie dat mijn tweets door lezers geretweet worden (wat bijvoorbeeld weer leidt tot nieuwe volgers of blogbezoekers).

De kracht van Twitter vind ik tot slot dat het perfect functioneert op een smartphone. Zelf gebruik ik daarvoor Tweetie en Tweetdeck op de iPhone. Omdat het gaat om korte tekstberichtjes vraagt dat nauwelijks bandbreedte, waardoor het ook buiten G3- of wifibereik goed twitteren is.

GetGlue, of hoe Kuiper, Blonk en Reve gelijmd werden

Over smaak valt niet te twisten, maar is wel erg leuk om te doen. Dit op de voet gevolgd door het delen van overeenkomstige smaakervaringen en het opdoen van nieuwe impulsen. Op GetGlue krijgen al deze kenmerken een nieuwe dimensie, omdat deze site de mogelijkheid biedt alle mogelijke kunst- en cultuurvormen, maar ook zaken als sport, politiek etc van een oordeel te voorzien. Op basis van een profiel wat je daardoor opbouwt wordt je automatisch voorzien van smaaksuggesties.

Die suggesties zijn afkomstig uit de database die door de gebruikers wordt gevoed. Daarbij wordt gebruik gemaakt van bestaande websites, zoals Wikipedia, Amazon & Last.fm. Met behulp van de GetGlue-addon is het daardoor mogelijk, ook als je niet bewust aan het glue-en bent, informatie aan de site toe te voegen. Omdat bovengenoemde bronsites voornamelijk op het Engelse taalgebied gericht zijn is het natuurlijk leuk bewust Nederlandse inhoud aan het arsenaal toe te voegen.

Mijn persoonlijke interesses op het gebied van wielrennen, experimentele muziek en literatuur vonden daardoor via Wikipedia hun weg naar GetGlue. Doordat ik uiteenlopende persoonlijkheden als Hennie Kuiper, Jaap Blonk en Gerard Reve opzocht in Wikipedia en van een "I Like It" voorzag werden zij (en alle trefwoorden uit de betreffende pagina) gelijmd aan mijn profiel. Op basis van deze tags worden weer suggesties gedaan en is het, geheel in lijn met het sociale web, mogelijk ervaringen te delen en te bediscussieren.

Updates van je profiel worden verder naar wens geupdate met een Twitter en/of Facebook-profiel. Die laatste mogelijkheid heb ik zelf echter tot een minimum beperkt. Wanneer je namelijk een beetje actief aan het lijmen slaat wordt de nieuwsfeed richting die diensten al snel onbeheersbaar.

Pirate Philosophy

Arthur Elsenaar richtte deze tweet aan mij, waarin hij linkt naar het artikel Pirate Philosopy (Version 1.0). Onderstaand de volledige tekst.

Pirate Philosophy

23 #6: Wiki's

Ongeveer tegelijkertijd met mijn aanmelding bij Bibliotheek2.0 en het aanmaken van mijn eigen blog schreef ik me in bij NLBiblioblogs. Bij het doornemen van de opdracht die behoort bij de wiki's bleek al snel dat ik door die laatste stap geen account meer hoefde aan te maken voor de 23dingen-wiki. Beide zijn namelijk ondergebracht bij dezelfde host. De opdracht die gedaan moest worden vormde mede daardoor geen probleem.

Persoonlijk heb ik al jaren geleden kennisgemaakt met het werken met wiki's. Bij de kunstonderwijsinstellling waarbij ik toendertijd (2003-2005) een aanstelling had als coördinator werkten studenten en docenten samen aan projecten binnen een wiki-omgeving. En dit naar redelijke tevredenheid.

De voordelen die het werken op de wiki-manier op op veel grotere schaal heeft komt heel goed naar voren in Don Tapscott's boek Wikinomics. De ondertitel How Mass Collaboration Changes Anything dekt wat dat betreft uitstekend de lading. Tapscott trapt af met het verhaal van een directeur van een op de rand van faillissement verkerende mijnbouwonderneming die geïnspireerd raakt door het verhaal achter Linux. Hij weet zijn raad van commisarissen te overtuigen, geheel in de gedachte van de open-source licentiestructuur kostbare gegevens vrij te geven aan een wereldwijde gemeenschap van geologen en andere deskundigen. Deze gemeenschap vindt vervolgens de mijn van hun leven.

Dit toont aan dat kennis universeel is en de wiki-gedachte niet exclusief voorbehouden aan de wereld van ICT en technologie (alhoewel het internet en de daarmee toegenomen eenvoud van kennisspreiding- en deling hieraan vanzelfsprekend wel een grote bijdrage levert). Wiki's zijn van deze technodemocratisering een sprekend voorbeeld. Zij vormen namelijk een platform dat ook minder technologiefähige gebruikers in staat stelt hun kennis met anderen te delen.

An Anthology of Noise & Electronic Music Compilation - Sub Rosa Records [5VOLs]

Voor alle liefhebbers van elektronische muziek, of diegene die wel openstaat voor een kennismaking hiermee, is de Sub Rosa-verzameling An Anthology of Noise & Electronic Music een absolute aanrader. Op de muziekblog van Schahed Ebla is deze compilatie nu te downloaden.

Openheid is te leren

Openheid is te leren, aldus Lawrence Lessig in een recente lezing bij TedX. En die lessen zijn volgens hem hard nodig voor de Amerikaanse Democraten die hierin volgens Lessig mijlenver achterlopen bij de Republikeinen. Wat openheid volgens Lessig inhoudt? Het respecteren van de waarden van vrijheid, de huidige samenleving, gelimiteerde regelgeving en respect voor de maker.

Waar ik in een eerdere blogpost Disney Corp aanhaalde als de tegenpool van deze waarden (dat doet Lessig trouwens ook) wordt geestelijk vader Walt door Lessig een remixer ordinaire genoemd. Hij zou zich waarschijnlijk omdraaien in zijn graf mocht hij weten van het huidige regime bij zijn onderneming. Zonder Buster Keaton's Steamboat Bill was Mickey's Steamboat Willy namelijk waarschijnlijk nooit uitgevaren.

Naast het voorbeeld van Disney, een terugkerend onderdeel in zijn lezingen, gaat Lessig ook in op de realiteit. Naast het verwijderen van een lezing op Youtube wrijft hij de Republikeinen nog eens fijntjes in dat het de regering Obama is die de drijvende kracht is achter de Acta-onderhandelingen.

Weekendmuziek

Francis Poulenc - Ave verum corpus


Field Music - She Can Do What She Wants


Canvas Solaris - Patterns Spiral into swarm (Live)

Alice In Public Domain Land

Walt Disney was zich er deksels goed van bewust dat met werken uit het publieke domein prima geld verdiend kon worden. Succesvolle Disneyfilms als Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, Assepoester, Pinokkio, Alice in Wonderland en Jungle Book zijn allen gebaseerd op 19e eeuwse werken die binnen het publieke domein vielen. De verhalen hadden hun waarde al bewezen en het scheelde vanzelfsprekend heel wat advocaten om auteursrechten zeker te stellen.

De Disney Corporation deed vervolgens echter iets wat regelrecht indruiste tegen datzelfde publieke domein wat haar zoveel voordelen bracht. In 1998 werd namelijk de Copyright Term Extension Act (CTEA) aangenomen. Dit betekende dat het auteursrecht van een maker verlengd werd van 50 naar 75 jaar vanaf het moment van overlijden van die maker. Voor zogenaamd corporate authorship (een auteur schrijft iets in dienst van een bedrijf) verschoof de termijn van 75 naar 120 jaar na het maken van het werk. Omdat Disney de drijvende kracht achter deze verlenging was, werd de CTEA beter bekend als de Mickey Mouse Protection Act. In het kort kwam het erop neer dat Disney haar werken, ook degene die gebaseerd zijn op werken uit het publieke domein, vakkundig en op juridisch correcte wijze achter slot en grendel zette.

Van Lewis Carrol's Alice In Wonderland is onlangs weer een nieuwe film uitgekomen. Ditmaal geregiseerd door Tim Burton en geproduceerd door Disney Corp. Het oorspronkelijke boek bevindt zich al vele jaren in het publieke domein en is door veel filmmakers, waaronder Walt Disney in 1951, als inspiratie voor een nieuwe film gebruikt.

Techdirt stelt in het artikel Alice In Public Domainland; Just Because Something Is Free And Open Doesn't Mean You Can't Make Money Off Of It dat een minder stringent auteursrechtbeleid de creativiteit van makers bevordert. Daarnaast spreekt het voor zichzelf dat ook de toegankelijkheid tot het werk eenvoudiger is. Het artikel is grotendeels gebaseerd op het uitstekende How Balanced  Copyright Gives Us As Many Freaky Alice in Wonderlands as We Can Handle waarin auteur Michael Weinberg stelt welk voordeel het publieke domein in dit specifieke geval heeft:

"Even though they are strikingly different in almost every imaginable way, we can understand them to be related through that original story. Beyond that, they are stronger works because we understand them in the context of a shared cultural touchstone. They aren’t all just freaky movies about some girl and a rabbit. They are Alice in Wonderland stories. That changes how we watch them, think about them, and talk about them."

Met grote zekerheid kan echter gesteld worden dat de nieuwe Disney-versie pas in 2130 in het publieke domein opgenomen wordt. In het huis van Mickey Mouse wordt gratis leentjebuur spelen namelijk niet getolereerd, zelfs niet als keihard kan worden vastgesteld dat van originaliteit weinig sprake is.