Bono's pleidooi voor strenger toezicht copyright is ongeloofwaardig

Het beheerste het afgelopen weekend een groot gedeelte van de blogosfeer: Bono roept in de New York Times op tot strenge maatregelen inzake de regulering van auteursrecht. Doel? Het beschermen van de Amerikaanse creatieve industrie. Bono schrijft:

A decade’s worth of music file-sharing and swiping has made clear that the people it hurts are the creators — in this case, the young, fledgling songwriters who can’t live off ticket and T-shirt sales like the least sympathetic among us — and the people this reverse Robin Hooding benefits are rich service providers, whose swollen profits perfectly mirror the lost receipts of the music business.

Het is allereerst een feit dat over het benadelen van de inkomsten van de entertainmentindustrie door bestandsuitwisseling de meningen nogal sterk uiteenlopen. Zo boekte Sony Music afgelopen jaar een winst van 146%.

Het is echter vooral schrijnend dat Bono en zijn band U2 begin jaren '90 de samplinggroep Negativland bijna aan de rand van de financiele afgrond brachten. Reden? Negativland maakte gebruik van 35 seconden aan samples van U2's "I Still Haven't Found What I'm Looking For" en hiermee waren de band en platenmaatschappij Island allerminst blij. Negativland werd aldus aangeklaagd en omdat de band de middelen niet had zichzelf te verdedigen werd er buiten de rechtszaak om een schikking getroffen: onder meer alle in omloop zijnde singles werden uit de handel genomen. Vandaag de dag zeggen advocaten dat Negativland, zou zij zich volgens plan hebben verdedigd met het fair use principe, de zaak waarschijnlijk zou hebben gewonnen.

Dat Bono nu opkomt voor de kleine artiesten is daarom niet meer dan ongeloofwaardig.